Den korte sommaren gjer det vanskeleg for plantene å rekkja spiring, vekst og frøsetjing same året. Fjellplantene er derfor to- til fleirårige. To unntak er eittårige: den ørvesle dvergsyra og den vakre snøsøta. Ein vanleg overlevingsstrategi er å bløma tidleg, gjerne i mai–juni. Dette gjer artar som raudsildre, fjellnøkleblom og fleire typar vier. For å vinna tid er det ikkje uvanleg at fotosyntese og vekst startar under snøen. Det er mogleg fordi solstrålar kan trengja gjennom eit inntil 20 centimeter tjukt snødekke. Sjølve blomeknoppane ligg ferdige etter at dei vart klargjorde året før.
Grunna den låge temperaturen går den mikrobielle aktiviteten tregt, og frigjeringa av næringsstoff til jorda frå døde planter og dyr skjer sakte. Å bryta ned eit lite dvergbjørkeblad tek fleire års innsats for bakteriar og soppar. Mangel på tilgjengeleg næringsstoff kan derfor seinka veksten. I tillegg er jordsmonnet tynt og held dårleg på vatn. Det oppstår såleis lett vassmangel når snøen har smelta vekk. Fleire sildreartar, som rosenrot og issoleie, har tjukke blad som held godt på vatnet. Issoleia har frostvæske i plantesafta, som førebyggjer frostskadar om sommaren. Det kan vera naudsynt, ettersom inga anna plante veks høgare til fjells her til lands.
På utsette veksestader er det ein fordel å vera liten, som fjellsmelle og greplyng. Vinden får ikkje så godt tak i planter som veks langs bakken. God innpakning hjelper òg. Fjellsvæve og snøbakkestjerne har kledd seg med hår for å halda på varmen og minska væsketapet. Somme blomar snur seg etter sola og har form som ei parabolantenne. Dermed blir varmen best mogleg konsentrert om frøproduksjonen.