Like etter tok koparmalmen over. Koparkisen ved Dyråsen gruver og i Atramadalen, "Christiangawes Kobberværk", vart broten samstundes med kopardrifta på Røros. Gruvedrifta på Ølvehalvøya heldt fram heilt til 1911.
Grunnlaget for drifta var bergarten grønstein. Mange av gruvene frå den meir enn 300 år gamle kisindustrien i Noreg er knytt til grønsteinsførekomstar. Grønsteinsbeltet frå Ølve til Varaldsøy er restar av det gamle havområdet som fanst mellom Grønland og Noreg for 500 millionar år sidan. Grunnlaget for grønsteinane vart til då lava og oske spruta ut frå vulkanøyar i dette forhistoriske «atlanterhavet» – eit hav som sidan lukka seg. Under lukkinga, då Grønland og Noreg nærma seg kvarandre, vart lavaen pressa ned i djupet saman med slam og leirlag. Då landområda til slutt kolliderte, vart den kaledonske fjellkjeda skapt. Lavaen vart oppvarma og omdanna til grønstein, og slam og leire til glimmerskifer, samstundes som dei vart frakta inn over grunnfjellet i Hordaland. Laga falda seg både under denne transporten og ved seinare rørsler langs Hardangerfjorden. Kismalmen er mest koparhaldig svovelkis og litt jernmalm (magnetitt og hematitt), og vart truleg til på havbotnen i det forhistoriske havet. Kisen vart danna frå varme gassar og væsker rike på jern og svovel som strøymde opp gjennom sprekkar og vulkanske tilførslerøyr.
