Denne sumpplanta er funnen berre seks stader i Noreg: to på Stord, to på Bømlo og to ved Kristiansand. Storak var vanlegare i Noreg under ein varmare klimaperiode for om lag 9000–4500 år sidan. Det vi finn av storak i dag, er å rekna for restar av ei større utbreiing. Dette kan dokumenterast ved pollenanalyse av avsetjingar i myrar og tjørner, fordi pollenkornet har ein fasong som skil storak frå storr og andre halvgras.
Ved Tveitavatnet på Stord er det lett å få auga på denne store planta frå riksvegen, som går berre 100 meter unna. Storak blir opptil 1,5 meter høg og veks tett. Ho har lange, taggete blad. På den øvre delen av strået sit det blomar i lange, brune aks. Nede i vatnet har storak kraftige stenglar som stråa skyt opp frå. Når stenglane veks, kan planta slå rot på nye stader i vatnet, så sant miljøet er det rette. Storak stiller strenge krav til klimaet, og ser ut til å trivast berre under relativt milde vintrar og varme somrar.
Storak er ei seigliva plante, ho har vist evne til å overleva i denne same tjørna i mange tusen år. Samstundes er planta svært sårbar for endringar i miljøet. Då Tveitavatnet vart regulert ned med 1,25 meter ein lengre periode i 1960–70-åra, slutta storak å bløma, fordi jordstenglane vart utsette for tørke. Etter at vasstanden vart heva til det normale, utvikla planta seg fint og byrja raskt å bløma.
Vi trur at storak har forsvunne mange stader fordi miljøet har endra seg frå tjørn til myr. Attgroinga verkar sakte, men blir svært tydeleg på fleire tusen år. Til slutt blir planta kvelt.
