Salhusfjorden

Nordhordalandsbrua, som opna i 1994, er eineståande mellom dei mange bruene kring Bergen. 1246 meter av brua er flytebru, den lengste i verda av sitt slag, men på Bergenssida er det òg eit høgt luftspenn.Overgangen mellom dei to brutypane er på Klauvskallen, der eit brukar med tårn er festa 28 meter under havoverflata, om lag 150 meter frå land.

Flytebrua er sett saman av 11 seksjonar som kviler på flytande pongtongar. Konstruksjonen vart vald for å skapa minst mogleg negative miljøeffektar i fjordane innanfor – det vil seia Sørfjorden, Veafjorden, Osterfjorden og sidearmane.

I ei årrekkje før brutypen vart vald, gjekk det føre seg omfattande miljøgranskingar i heile fjordsystemet. Granskingane skulle gje informasjon om tilstanden i vassmassane før og etter brubygginga. Fleire brutypar vart diskuterte, mellom anna pongtongkonstruksjonen.

Ei løysing med ein samanhengande 3–4 meter djup flytelekam i betong var teknologane sitt førsteval. Kritikarane meinte at ein slik konstruksjon ville føra til redusert gjennomstrøyming i Salhusfjorden. Dermed kunne det bli ei opphoping av – og lengre opphaldstid for – brakkvassmassane innanfor brua. Overflatevatnet i desse fjordane er i utgangspunktet svært lite salt, om lag 4 promille innhald av salt er målt i Osterfjorden (mai 2000). Sterkare fortynning kunne fått store konsekvensar for økosystemet, mellom anna for livsvilkåra for blåskjel og oppdrettsfisk. Hyppigare islegging av fjorden vart òg spådd.

Etter omfattande vurderingar konkluderte ein med at desse verknadene truleg ikkje ville få særleg mykje å seia. Lokalt engasjement og politiske avvegingar førte likevel til at pongtongkonstruksjonen vart vald.