Men namnet Yddal er etter eit anna tre enn furu. Namnet stammar frå yr, det gammalnorske ordet for barlind. Det finst framleis barlind i dette området. Somme av trea har opptil ein meter tjukke stammer, ofte med rote i veden, eller dei er innhole. Slik barlind må vera svært gammal.
Det er råd å gå seg vill i desse skogane, men elvane og vatna er til god hjelp for orienteringa. Stigar fører inn i området frå Lygre, men dei er av vekslande kvalitet. Vassvegane har tidlegare vore nytta til fløyting av tømmer. Gamle tømmerstokkar, restar av demningar og ei gammal sag fortel om ei anna tid. Det var ikkje alltid lett å få fram tømmeret; terrenget er svært kupert. Dei gamle hogstane har sett spor, men mange stader har furuskogen kome naturleg attende.
I ulendt, bratt lende og på åsryggene der tømmer ikkje vart teke ut, er det no store og gamle tre og mykje daud ved, som i ein urskog. Lygresåsen er ein god plass å oppleva denne gamle furuskogen. Her kan vi sjå furuskogen liggja som eit teppe over heile horisonten. Maken til villmarkskjensle er det knapt råd å finna i noko skogområde i Hordaland. Så er òg området freda, som ein del av det største naturreservatet i Vest-Noreg.
Yddal har eit rikt planteliv, med mange artar som er sjeldsynte i distriktet. På dei mange små,næringsrike myrane veks ein del av dei, mellom anna breiull, myrkråkefot, sveltull, nykkesiv og dvergbjørk. Andre uvanlege planter finst høgare oppe i lia. Er du heldig, kan du sjå orkidéane kvitkurle og brudespore på berghyllene.
