Bleie i Ullensvang og Bondhus i Kvinnherad var sete for ei utradisjonell næring på 1800-talet: sal av bre-is for eksport. Mest is vart skipa ut frå Skiparvik ved Bleie. Isen her var lettast tilgjengeleg; frå Fonna rasa isen ned, minst 100 meter, og samla seg i ei isur. Derfrå halla terrenget jamt ned til sjøen.
Islaster gjekk frå Bleie til England frå 1825 til 1875, men høgst uregelmessig. Transportarbeidet var hardt, mykje av isen vart frakta på ryggen. I 1852 henta skipet «Countess» frå Warwick 300 tonn i ei last, med 276 lokale kvinner og menn engasjerte i transportarbeidet.
Sjølv om enkelte laster gav gode inntekter, vart det aldri storindustri. Ein prøvde å blåsa nytt liv i næringa med bygging av ei isbane, hovudsakleg i tre, i 1874. Det vart ein fiasko – konstruksjonen var for veik, og bana vart teken ned kort tid etter. Det finst framleis jarnrestar frå isbana.
